اشعار

غـافـلم، بـاز خـبـردارم کن            یوسف فـاطمه، بـیدارم کن

بـار سنـگـیـن گــنـاه آوردم            از سر لطف، سبک بارم کن

در عاشقی، تحـمّلِ هجران به من رسید            سرگشتگی به کوه و بیابان به من رسید

کشتیِ دل، به نیل و فراتم به گِل نشست            از دوری‌ات، دو دیدۀ گریان به من رسید

اگر چه صفحۀ اعمال من سیه رنگ است            دلم برای تو یا صاحب الزمان تنگ است

ز لطف کن نـظـری ای کـریم بر حـالـم            کجا مجـالـست با گـدا تو را نـنگ است

در بند معـصیت باز، آقا ببـین اسـیـرم            فکری به حال من کن، حالا که سر به زیرم

آقــا قـــبــول دارم، دردســرم بــرایـت            اما ردم نـکـن که، بـیـچـاره و فـقـیـرم

ای عـاقـبتِ کـار به دست تو؛ نگـاهی            این عمر گذشت و نشدم آنکه تو خواهی

تا مـنـتـظـر تو شـدنـم؛ راه زیـاد است            کو طاعت بی‌چون ز تو ای نور الهی

از غـفـلـت زیـادم، خـیـلی دلم گرفـته            چون رفته‌ای ز یادم، خیلی دلم گرفته

دائـم هـوای من را، داری ولی منِ بد            دل را به تو نـدادم، خـیلی دلـم گرفـته

معصیت کار هستم و حجب و حیایم کم شده            غـرقِ در دنیا شدم حالِ دعـایم کم شده

چشم من از بس به دنبال هوس رفته ببین            در میان روضـه آقـا گـریه‌هایم کم شده

بار دیگـر آمـدم پشـت درت راهـم بـده            در زدم گـفـتم رسیده نوکـرت راهم بده

دست خالی آمدم رو برنگـردان از گدا            آرزو دارم بـمـانـم در بـرت راهـم بـده

قـربـان تـو و محـکـمۀ عـذر پـذیـرت            قربـان تو و لطف و مَبـرّات کـثـیرت

ای حجّت حق، درگـذر از بندۀ زارت            حالا که پشیمان شده این عبد حقـیرت

هر شب یـتـیم توست دل جـمکرانی‌ام            جانـم به لب رسـیده بـیا یـار جـانـی‌ام

از بــادهـا نــشـانـی‌تـان را گـرفــتـه‌ام            عمری‌ست عـاجـزانه پی آن نـشانی‌ام

نـاقـابـلم و راه مـن افـتـاده به کـویت            من سـائـلم و دست تـمـنّـام به سـویت

یک جـرعـه اگر بـادۀ دیـدار بنـوشـم            من مست شوم تا ابد از طعم سبویت

دو چـشـم تو مُحَـرّم در مُحَـرّم            پُر از اندوه و اشک و حزن و ماتم

فقط یک حرف از غم‌هات کافی‌ست            ز یـادم می‌رود غـم‌هـای عـالـم

انـگــیــزۀ عـبـادت لـیــل الـنـهـارهـا            قـربـان روی مـاه تـو ایـل و تـبـارها

«این هفته هم گذشت تو اما نیامدی»            صد شکر کار دل شده این انـتـظارها

تـا شـامـل عـنـایـت یـارم، دعــا شــوم            غـفـلت کـنم اگر سـرِ مـویی، فـنـا شوم

دل هر چه صافـتر شود از دودۀ گـنـاه            مـن زودتـر مــلازمِ آن بـا صـفـا شـوم

دلِ شکـسـتۀ ما را به مَـرحـمی دریاب            مرا که خسته شدم این مُحَرمی دریاب

به سر به زیریِ ما، شَرمِ ما، تَرَحُم کُن            نه مَرحمیم برایت نه مَـحـرَمی دریاب

عاقبت روزی ذبیح ذوالفـقارت می‌شوم            یا شکارم می‌کنی یا خود شکارت می‌شوم

افضل الاوقات من وقت به یادت بودن است            لحظه‌ای که واقعا دلْ بی‌قرارت می‌شوم

من که در پیـچ و خـم جـادۀ دنیـا مانـدم            دردم این است چرا این همه تنها ماندم؟!

یک نـفـر نیست به داد منِ تـنها بـرسد؟            در پی «راه بلـد» در دل صحرا ماندم

بویِ سیبِ حـرم از سمتِ سحر می‌آید            قطعِ این فاصله از دستِ تو بر می‌آید

روز و شب کارِ شما گریه شده می‌دانم            بـاز از دامـنـتـان بـویِ جـگـر مـی‌آیـد

هرچند دادم از دست حـال عـبادتم را            از من نگیر هرگز عـرض ارادتم را

هرجوره خوب بودی با این بد گنهکار            امــا ادا نــکــردم حــقِ رفــاقــتــم را

یا دست رویِ سیـنـۀ آزرده می‌زنی            یا داد مثلِ پـیـرِ جوان مُرده می‌زنی

داری کـنـارِ مـادرِ خود آه می‌کِـشی            وقتی گلاب بر گُلِ پژمرده می‌زنی